προσκαταίρω

Α

καταπλέω εναντίον κάποιου («ὁ Κίμων... παντὶ τῷ στόλῳ προσκατήρεν ἐπὶ τὸ πεζὸν τῶν Περσῶν στρατόπεδον», Διόδ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < προσ-* + καταίρω «εφορμώ, απέρχομαι»].